De Derde Weg
Een weg van ontspanning en betekenis, die dwars door de pittige en reële bestaansonzekerheden van nu heen loopt. Een weg waar je voor kan kiezen, wanneer je niet het pad van ontkenning wilt inslaan, maar ook niet dat van chronische verontrusting. De derde weg kiest voor intimiteit (zie het zesluik 'Leven met Losse Handen). Met je zelf en het leven via je lichaam.
In intimiteit leven met jezelf en je bestaan schuilt een thuis. Waar je kan schuilen zonder je te hoeven verstoppen.
Het vergt wel oefening om in dat thuis te landen. Oefening in zelf- en zijns-intimiteit.
Buik-bakermat
De bakermat van zelf- en zijnsintimiteit ligt in de buik. Zo ervaar ik dat tenminste.
Fysiek gezien vormen je buik en bekken je midden, je zwaartepunt en kern ('core').
In je buik zit evenveel zenuwweefsel als in je hersenen. Het 'tweede brein' (je buik) communiceert continu met het brein in je schedel.
Allerlei oerkrachten worden geboren in je buik. Hoe vrijer en levendiger je 'core', hoe meer je die krachten tot je beschikking hebt.
Alchemie
Mij fascineert het: te midden van drillerig orgaanvlees in de buik van je moeder, ging er een lichtje aan: jij. Dat lichtje, van bewustzijn en oorspronkelijke eigenheid, kan je nu terugvinden in waar jij zelf op je vleselijks bent: je buik.
De buik is voor mij de plek waar, als een soort alchemie, het onstoffelijke zich elk moment omzet in het unieke stoffelijke. Via je buik kan je contact leggen met de oorspronkelijke en allereigenste sferen van je wezen.
Hier welt je 1.0 versie steeds in je op.
Droom
Rond mijn 17de had ik een droom over afgesneden raken van mijn 1.0 versie:
Ik laat me overhalen om in de kist te gaan liggen van een soort experimentele dokter die als een goochelaar meisjes ter hoogte van hun middenrif doormidden snijdt met een stalen schuif. Dat zou goed voor me zijn. Van zichzelf overtuigde artsen staan er bij en bevestigen dat. Ik denk: ik kan altijd weer aan elkaar gezet worden, als het toch niks blijkt te zijn, want zo gaat dat in goochelshows.
Na de doorklieving besta ik uit twee delen. Een bovenlijf en een onderlijf. Ik besef meteen dat dit een heel slecht idee was, maar helaas blijkt de dokter toch niet te weten hoe hij me weer uit één stuk kan laten zijn. Ik wordt bang en huil machteloos: ‘Dit kan niet! Zo kan ik niet leven! Jullie hebt me onklaar gemaakt!’.
Ik voel me belazerd. Ik ben afgesneden van mijn (vrouwelijke) kracht en eigenheid. Er is niks aan te doen. Ik zal doorgesneden verder moeten. Dat kan, maar ik weet dat mijn leven een lege huls zal zijn....
NB:
Het afgesneden raken van de eigen intieme sfeer en van wezenlijke kracht overkomt ook mannen. Op grote schaal.
Ik denk dat een belangrijke oorzaak van het wijdverbreid voorkomen van buikklachten, te vinden is in niet kunnen ontspannen in onze 'buik-aard': onze 1.0 versie. In plaats daarvan stuwen we elkaar op tot onze zogenaamde 2.0 versie. Zonder de originele 'fabrieksinstellingen' te kennen, die te vertrouwen, te omarmen en ons erdoor omarmd te laten worden.
De buik kan een thuis voor je zijn, een innerlijk nest. Waar je veilig bent, ook al zijn je uiterlijke omstandigheden dat niet. Een onvervreemdbaar thuis, dragend, echt. Een plek waar alleen jij kan zijn en wonen en herbronnen.
En tegelijkertijd kan de buik je innerlijk universum zijn dat in direct verband staat met de weidsheids van de kosmos, waar je ook thuis hoort.
